Wszyscy mają depresję - MAM I JA

DEFINICJA

Zaburzenia depresyjne (inaczej depresja, od łac. depressio – „głębokość”, deprimere – „przygniatać”) – pojęcie stosowane w terminologii psychiatrycznej, odnoszące się do zespołów objawów depresyjnych występujących w przebiegu chorób afektywnych (określanych także jako zaburzenia afektywne, zaburzenia nastroju). Zespoły te objawiają się głównie obniżeniem nastroju (smutkiem, przygnębieniem, niską samooceną, małą wiarą w siebie, poczuciem winy, pesymizmem, u części pacjentów myślami samobójczymi), niezdolnością do przeżywania przyjemności (anhedonią), obniżeniem napędu psychoruchowego (spowolnieniem), zaburzeniem rytmu dobowego (bezsennością lub nadmierną sennością) lub zmniejszeniem apetytu (rzadziej wzmożeniem apetytu).

Depresja to choroba, która może zniszczyć chorej osobie życie. Człowiek nie jest w stanie normalnie funkcjonować. A otoczenie, które nigdy z depresją nie miało do czynienia, nie potrafi zrozumieć postępowania takiej osoby. 

Ludzie nie rozumieją, dlaczego nie jesteś w stanie zapłacić w terminie za telefon i Ci go wyłączają. Nie są w stanie zrozumieć, że czasem przez kilka dni nie odbierasz od nich telefonu, bo po prostu nie masz siły na interakcję z ludźmi. Nie pojawiasz się na uczelni, odwołujesz spotkania w ostatniej chwili. A jedyna rzecz jaka zaprząta Ci głowę, to problemy i myśli o bezsensowności życia. Zdecydowanie nie jesteś w stanie skupić się na najprostszych czynnościach. Nawet zrobienie prania czy umycie naczyń przekracza twoje możliwości. 

Nie czuj się winny, w tych czasach co 3 osoba ma depresję bądź stany depresyjne. Jest to domena czasów, wszędzie pędzimy, na portalach społecznościowych widzimy ludzi, którym życie wychodzi lepiej niż nam. Szukamy sensu, bo wmówili nam, że każdy jest stworzony do wyższych celów, każdy ma osiągnąć sukces. A my, mimo 25 lat na karku, sukcesu nie osiągnęliśmy. Brakuje nam czasu na to, żeby przez 30 minut dziennie siąść i po prostu poczytać książkę, wziąć relaksującą kąpiel. A później następuje ten moment, kiedy już po prostu leżymy i nic nie robimy. I wpadamy w błędne koło - budzimy się i nie mamy zupełnie siły i ochoty wstać z łóżka, więc bezczynnie spędzamy dzień, a bezczynnie spędzony dzień wpędza nas w poczucie winy, że nie zrobiliśmy nic sensownego i to poczucie winy powoduje, że znów spędzamy bezczynnie dzień. I tak bez końca.

Nie wstydź się poprosić o pomoc specjalistę, pomoc specjalisty w takich sytuacjach pozwoli Ci na wzięcie swojego życia we własne ręce. Uwierz, większość ludzi nie jest w stanie samodzielnie wyjść z depresji. I nie słuchaj otoczenia; jeśli czujesz, że wizyta u psychiatry jest Ci potrzebna, to idź i się zapisz. 
Depresja nie jest powodem do wstydu, więc jeśli jesteś jej świadom, to powiedz o niej najbliższym, będzie im łatwiej zrozumieć Twoje zachowanie.


A wy, najbliżsi osób chorych na depresję zasięgnijcie porady i informacji, jak postępować, będąc w otoczeniu osoby z depresją - będzie lżej i wam, i jej.

I pamiętajcie, nie zawsze osoba gadatliwa, kontaktowa i głośna jest najszczęśliwszą osobą na świecie, ona też może mieć depresję. Jestem tego idealnym przykładem.
Nie oceniajcie po pozorach.


Kilka linków, które mogą wam pomóc:

Portal 'Psychiatria' - dział Depresja
O depresji, jej aspekty, i jak można sobie w depresji pomóc.

Zintegrowany Informator Pacjenta - gdzie, w jakim przypadku, szukać pomocy
Kilka informacji na temat tego gdzie się zgłaszać w danych przypadkach i jaką pomoc tam otrzymamy.

Inne informacje można znaleźć po wpisaniu w wyszukiwarkę Poradnia Zdrowia Psychicznego.




Pozdrawiam wszystkich "ZDEPRESJONOWANYCH"



P.S. Jeśli podoba Ci się mój punkt widzenia to zapraszam na fanpage na Facebooku i kliknięcie lajka.

Czasem po prostu wystarczy się postarać

W wirze codzienności nie mamy czasu na telefony, spotkania, czasem nawet drobne gesty. Wmówili nam, że musimy liczyć tylko na siebie i patrzeć na swój interes.

Nie wiem, czy trwałość związków kiedyś była uwarunkowana tym, że trudniej było wziąć rozwód, choć niestety wiem, że wzięcie rozwodu w tych czasach do najprostszych rzeczy nie należy. Nie kwestionuję tego, że rozwody są potrzebne, czasem po prostu jest tak, że niektóre związki są toksyczne, albo ludzie po prostu nie są ze sobą szczęśliwi. Myślę jednak, że tu nie chodzi nawet o same małżeństwa, chodzi mi też o zwykłe związki, niesformalizowane, a także o przyjaźnie. Wszystko jest bardziej ulotne, ludziom mniej zależy? Częściej słyszymy "TRUDNO" niż "MUSZĘ O TO ZAWALCZYĆ".

Co rusz spotykam fanów "Małego Księcia", ale mam wrażenie, że oni też zapomnieli, że trzeba być odpowiedzialnym za to, co się oswoiło.
Brakuje nam czasu na zwykły telefon, spotkanie na szybką kawę, skupiamy się tylko na sobie. Bliskim nie mówimy miłych rzeczy, skupiamy się na negatywach, wytykamy błędy, bo "przecież przyjaciel to osoba, która potrafi powiedzieć wszystko wprost, nawet złe rzeczy" - szkoda jednak, że większość pamięta tylko o złych rzeczach. Może to trywialne, ale porównanie, że kiedyś rzeczy się naprawiało, a nie wyrzucało i kupowało nowe - mocno oddaje ten problem.

Ok, życie nie kończy się na Kasi z IIb, która nas opluła i obraziłyśmy się na nią na śmierć i życie, mimo że od 3 roku życia byłyśmy nierozłączne. Nie kończy się też na Maćku, który zatańczył na szkolnej dyskotece do wolnej piosenki z inną dziewczyną. Ale warto walczyć o relacje. Warto czasem przeprosić, warto wyciągnąć rękę, mimo że nie zawsze wina leży głównie po naszej stronie. Warto przymknąć oko na niektóre wady. Na to, że ktoś zawsze spóźnia się 5 minut albo że wiesza rolkę papieru w toalecie nie w tę stronę, co wy.

Ludzie są coś warci, nie jesteśmy z natury samotnikami, nie dziwmy się, że w końcu telefon milczy i nie dostajemy żadnych zaproszeń na imprezy i spotkania, jeśli to my sami nie jesteśmy w stanie czasem się zainteresować drugim człowiekiem albo, co gorsza, jesteśmy tak dumni, że nie możemy przegadać problemu, czasem bardzo błahego, tylko bez słowa zrywamy kontakt.

Pamiętajcie, przy takim zachowaniu na samym końcu jest samotność, nie chodzi o samotność fizyczną, mam na myśli tę w środku, której chwilowe i płytkie relacje nie zakleją.

NIE JESTEM PATRIOTKĄ

Od jakiegoś czasu widzę zwiększone zainteresowanie grupami narodowo-radykalnymi, osobiście się tego boję. Nie, nie jestem innej narodowości, nic nie wiem na tego tego czy mam żydowskie korzenie, nie mam czarnoskórego chłopaka, ani nie adoptowałam dziecka z Chin. Nawet lesbijką nie jestem. Po prostu mam odmienne poglądy.

Mam liberalne poglądy, najważniejszym prawem ludzi jest wolność, prawo do bycia innym i podejmowanie samodzielnych decyzji. Przeraża mnie to, że inność aż tak jest atakowana. Nie chcę generalizować, więc nie będę mówić o konkretnych grupach, mam po prostu na myśli ludzi, którzy są ksenofobami, rasistami czy po prostu nie akceptują inności - niestety w dość agresywny sposób. Są ludzie, którzy doświadczyli złego od obcokrajowców, są ludzie, którzy wynieśli takie przekonania z domu i środowiska, i są ludzie, którzy po prostu ze strachu i głupoty, z założenia, nienawidzą inności. 

A ja? Urodzona w Warszawie, na Powiślu, prawie 24 lata temu. Czuję, że to moje miasto, ale nie czuję się patriotką. Mój dziadek walczył w Powstaniu Warszawskim, moja babcia była dowódcą pułku kobiet. Walczyli za kraj, jestem z nich dumna, ale głównie z ich odwagi. Gdybym ja musiała walczyć walczyłabym za wolność, nie za kraj. Poszłabym w pierwszym szeregu, ale mam wrażenie, że przyświecałby mi zupełnie inny cel, niż większości. Jestem wdzięczna za odzyskanie Niepodległości, za to, że Polska jest WOLNYM krajem (póki co).
Chcę móc żyć gdziekolwiek będę chciała. Czy to w Australii, Kenii czy w Anglii. Uważam, że im bardziej moja wolność jest zagrożona tym bardziej mam prawo znaleźć inne miejsce do życia.
Każdy ma prawo żyć po swojemu i gdzie chce, nie narzucając oczywiście swoich poglądów innym, i oczywiście z szacunkiem do innych ludzi, bez agresji. Każdy ma prawo przed brakiem wolności i agresją uciekać i szukać (s)pokoju.


W związku z "dobrą zmianą" i radykalizacją odczuwam obieranie mi wolności, i atak ze względu na moje poglądy.
Jestem niewierząca, ale kieruję się w życiu zasadą "miłości do bliźnich". Świat byłby piękny gdyby ludzie choćby wzajemnie się przynajmniej szanowali i nie chcieli decydować za innych.
Nauczcie się decydować za samych siebie, i innym też dajcie tę możliwość.

Każdy z nas jest na coś uczulony

Kluczem do szczęścia jest rozmowa, chyba, że jesteś całkowitym zjebem i nie jesteś po prostu w stanie funkcjonować wśród ludzi.

Ludzie ze sobą nie rozmawiają, ludzie wymieniają między sobą zdawkowe wypowiedzi. Niestety nie tylko werbalizowanie problemów jest rozwiązaniem, trzeba też umieć przyjmować krytykę i nie reagować agresją no to, że ktoś coś próbuje nam wytłumaczyć czy też opowiedzieć swój punkt widzenia. Trzeba pamiętać, że każdy ma swój punkt siedzenia. I zazwyczaj w tym co człowiek mówi jest trochę racji. W każdym sporze dwie strony mają jakieś racje, trzeba tylko wszystko zracjonalizować i przegadać. Są różne przypadki ludzi, są ludzie, którzy wolą przeczytać co robią źle, inni wysłuchać, inni też czasem potrzebują osoby trzeciej, która im kilka rzeczy wytłumaczy, ale najważniejsze jest to, żeby nigdy nie formułować wypowiedzi w ten sposób: "Jesteś chujowy...", "Każdy inny by zrobił to lepiej", "Właśnie taka jesteś..." czy "Boże, jak ja w ogóle z Tobą wytrzymuję". Jeśli mówimy, że ktoś robi coś nie tak, to mimo wszystko robi to nie tak z naszej perspektywy, więc fajnie jest formułować pretensje od "Jest mi źle, gdy robisz tak...", "Byłoby mi miło gdybyś..." albo "Zależy mi na tym, żebyś...".

Każdy z nas na coś jest uczulony, nie mówię tu o orzeszkach, pomidorach czy pyłkach, mam na myśli pewne zachowania. Ja nienawidzę, gdy ktoś rozłącza się w trakcie rozmowy, nie patrzy na mnie jak ze mną rozmawia, zwłaszcza na poważne tematy i zdecydowanie nie lubię dwóch słów: ZOBACZYMY i KIEDYŚ. To nie jest dużo, ale jeśli nie powiem o tym bliskim nie będą świadomi tego, że takie zachowania wyprowadzają mnie całkowicie z równowagi - doprowadzają wręcz do białej gorączki - wtedy po prostu mogę siąść i zacząć płakać. 
Jedna z najbliższych mi osób ostatnio powiedziała mi, że najbardziej denerwuje ją to jak przewracam oczami w trakcie sporów, wtedy te spory się jeszcze bardziej zaostrzają i wpadamy w błędne koło. Niestety do tego doszliśmy dopiero po 2 tygodniach ciągłych kłótni. A teraz? O ile łatwiej się nie kłócić i godzić. Życie od razu staje się piękniejsze. 
Pamiętajcie, że są rzeczy, na które warto przymknąć oko, bo jeśli jesteś szczupła to co Cię obchodzi, że suszarka na pranie stoi w ciasnym przedpokoju zamiast w pokoju, przecież się mieścisz. A wszystko przez teorię o trujących substancjach wydobywających się z prania w trakcie suszenia. Nie ma o co robić dramatu. Mimo wszystko mówcie o tym co wam nie pasuje, starajcie się też słuchać co według waszych bliskich wy robicie źle. 

Jeśli zależy wam na jakichkolwiek relacjach to otwórzcie się na drugiego człowieka. 
Nikt z nas nie jest ani idealny, ani tak mądry, żeby domyślić się pretensji, oczekiwań czy sposobu patrzenia na świat drugiego człowieka. 

nie bądźcie dupkami, nawet jeśli mielibyście stracić zęby

Kilka dni temu wracając z pracy poszłam na zakupy. Nieważne po co i nieważne gdzie. Będąc pod sklepem i chcąc do niego wejść natrafiłam na przeszkodę w postaci człowieka, który leżał idealnie w wejściu, i żeby wejść trzeba było zrobić nad nim duży krok. Już na pierwszy rzut oka widać było, że nie jest to najtrzeźwiejszy człowiek świata, ale nadal człowiek. Moja reakcja była natychmiastowa - weszłam do sklepu i zapytałam czy ktoś dzwonił na Straż Miejską albo Policję, bo biorąc pod uwagę pogodę i temperaturę bliską zeru życie tego człowieka mogłoby się zakończyć albo ulec sporemu uszkodzeniu. Podeszłam do ochroniarza, który na moje pytanie czy dzwonił po pomoc zaatakował mnie - że to nie moja sprawa, żebym się odczepiła, więc jako typ społeczniaka wróciłam do delikwenta na zewnątrz i wtedy usłyszałam zdanie "ochroniarz mnie uderzył"... Więc wyciągnęłam telefon chcąc zadzwonić i wtedy usłyszałam od ochroniarza, że co ja kombinuję i że jak chcę to mogę sobie tego człowieka wziąć do domu. Koniec końców zadzwoniłam na Straż, dodatkowo zaczerpując informacji na temat tego, że ochroniarz wypchnął tego starszego człowieka i później go uderzył przed sklepem. Po pięciu minutach przyjechał radiowóz, niestety delikwent zdążył się pozbierać i zniknąć za winklem. Przeprosiłam strażników za niepotrzebną fatygę - całe szczęście byli wyrozumiali i powiedzieli, żebym nie zniechęcała się taką sytuacją i w dalszym ciągu reagowała widząc takie sytuacje.
Przerażające jest to, że w przeciągu 15 minut kiedy tam byłam, a myślę, że ten człowiek już chwilę leżał pod sklepem zanim się tam znalazłam nikt nie zadzwonił po pomoc, a postawa ochroniarza, który okazał się zwykłym kutasem i zaatakował mnie i zaczął straszyć w momencie kiedy chciałam pomóc jest tragiczna. Ludzie, leczmy się ze znieczulicy i z bycia dupkami.

Rozumiem, przyszedł pijany człowiek, chciał kupić alkohol i mu nie sprzedali, więc zaczął się kłócić, ale nic nie uprawnia ochrony do tego, żeby go bić. Nawet jakby chciał coś ukraść, a nie chciał.


Zresztą jakieś pół roku temu jechałam autobusem i starsza pani, która jest mi znana z żebrania na ulicach Warszawy pod pretekstem cukrzycy czy jaskry, myślę, że zamiennie z innymi chorobami zaczęła krzyczeć na młodą dziewczynę - rozumiem, w społecznym myśleniu każdy zakładał, że na pewno młoda osoba źle się zachowała i wina leżała po jej stronie, ale gdyby wszyscy nie odwracali głów tylko chcieli posłuchać wywodu staruszki to wiedzieliby jak sytuacja wygląda. Znając temperament tej kobiety mimo wszystko zareagowałam, powiedziałam, żeby się uspokoiła i po prostu przepuściła dziewczynę - w odwecie usłyszałam, że jestem "kurwą i na pewno głosowałam na PO".

No cóż, kiedyś wrócę do domu bez zębów, ale nie zgodzę się na takie traktowanie ludzi.

REAGUJCIE

ZOSTAWCIE PSY W SPOKOJU! 5 ZASAD POSIADANIA NORMALNEGO PSA

Od jakiegoś czasu widać modę na traktowanie psa jako całkowicie zależny od nas byt. Byt, który ma zawsze robić to, co mu powiesz.

Ostatnio przeczytałam artykuł, w którym ktoś narzekał na kwestie zaczepiania psów przez obcych ludzi, ogólnie wniosek był jeden: WSZYSCY, KTÓRZY ZACZEPIAJĄ MOJEGO PSA, SĄ OKROPNI I BEZNADZIEJNI.

Rozumiem, że nie każdy pies jest idealnym przytulaczem i może zaatakować, rozumiem też, że czasem się śpieszymy i nie mamy czasu na to, żeby ktoś głaskał mojego psa. Są różne sytuacje. Osobiście podchodzę do tego w inny sposób - pies od zarania dziejów jest zwierzęciem stadnym - pozwólmy mu na interakcje, również z ludźmi. Mój pies sam z siebie zaczepia ludzi, co prawda pogłaskać się nie da, bo się boi, więc stwierdzenie o moim psie "chciałaby, ale się boi" jest jak najbardziej trafne. Zakładam, że mój pies jest mądry, więc daje jej trochę luzu i wyboru. Nie robię z niej zabawki, a mimo to mnie słucha, wraca, staje, nie biegnie tam gdzie ją oczy poniosą. Nawet głośny wybuch powoduje, że biegnie do mnie, a nie przed siebie. 

Istnieje też moda na uczenie psa wszystkich sztuczek jakie przyjdą do głowy - sama osobiście jestem fanką Patrycji Kowalczyk i cenię jej umiejętności i zdecydowanie ją podziwiam, ale u innych, którzy sprawili sobie psa z grupy pasterskiej (czyli można się domyślić, że bardzo pojętnego i chętnego do zabaw i nauki) zauważam wieczną dumę "OJEJ MÓJ PIES W OGÓLE NIE REAGUJE NA INNE PSY JAK Z NIM ĆWICZĘ, WIDZI TYLKO MNIE, ALE SUPER". W ten sposób zostaje zaburzona natura psa. Widać w tym lekkie podreperowanie ego właściciela. A pies robi się nietowarzyski, skory do bójek z innymi psiakami. To trochę tak, jakby ktoś miał dziecko i uczył je liczyć, pisać, rysować, ale trzymał z dala od innych dzieci, zamykał w domu i czasem wypuszczał samotnie do piaskownicy. Jak w takim przypadku dziecko ma się nauczyć współgrania i współpracy z innymi? Wrócę do tego, że pies to zwierzę stadne i mocno to podkreślę. 

Rozumiem, że niektórych denerwuje fakt, że 20 razy dziennie ktoś pyta albo nie pyta, czy może pogłaskać ich psa i może to denerwować, ale jad i nienawiść właścicieli jest nie do opisania. Ja sama mam w zwyczaju pytać o pozwolenie, ale w momencie kiedy trafiam na właściciela, który ma ochotę mnie zabić wzrokiem i słyszę nawet nie zdawkowe "NIE" tylko przepełnione chęcią zbrodni stwierdzam, że ten człowiek ma coś z głową i robi psu krzywdę - psy wyczuwają frustrację i złość zgromadzoną we właścicielu. 

Mam psa, chciałabym mieć też kota, ale zawsze rozróżniałam właścicieli psów i kotów na dwie grupy - pierwsza, która lubi interakcję międzyludzką i drugą, która zdecydowanie nie lubi mieć kontaktu z innymi. Pies zmusza do interakcji swoją naturą, kot wręcz przeciwnie. 

5 ZASAD POSIADANIA NORMALNEGO PSA:

+ pozwól czasem swojemu psu na kontakt z obcym człowiekiem. Buduje to jego odwagę i ufność, pies nie staje się cieniem swojego właściciela, nie boi się wtedy rowerzystów, dzieci, rolkarzy, zdecydowanie staje się pewniejszym siebie psem;

+ pozwól na zabawę z innym psem. Nie wtedy kiedy Ty masz na to ochotę, ale wtedy kiedy widać, że zdecydowanie bardziej podoba mu się wizja gonitwy za innym psem, niż dostawanie smakołyków za sztuczki, które robi;

+ pozwól mu poznawać świat na własną rękę. Nie tylko wieczne chodzenie za nogą i jak tylko oddali się na 10 metrów od Ciebie wołanie, żeby wrócił. Na pewno wtedy lepiej poznasz charakter swojego psa i zobaczysz co lubi on, a nie Ty;

+ traktuj go jako kompana. Pies nie jest zabawką, która będzie wykonywać zawsze wyuczone sztuczki, a przynajmniej nie powinien nią być. Pies staje się twoim wiernym przyjacielem, kiedy po prostu Ci ufa i Cię kocha, a nie w momencie, kiedy cały czas czeka na to, na co mu pozwolisz, z czasem może się to przerodzić w lekki strach. Przecież kochasz swojego psa i nie chcesz, żeby się Ciebie bał.

+ okazuj mu dużo zainteresowania i miłości. Nie tylko poprzez uczenie komend i dawanie smakołyków - czasem bezsensowne rzucanie piłki daje psu największą przyjemność - nawet jak czasem podejdzie te 3 kroki, bo pies nie zostawi jej dokładnie pod twoimi nogami. Tobie trochę ruchu też się przyda. Przytulić też go możesz, na pewno nie zaszkodzi.

Pies jest żywym stworzeniem - nie można go wstawiać w ramy i zawsze oczekiwać wyuczonych zachowań. Nie róbmy z psów robotów. Pies kocha i chce być kochany, a nie tylko tresowany.

A jeśli potrzebujesz niestadnego zwierzęcia, który nie zmusi Cię do interakcji z innymi ludźmi i zwierzętami, to przygarnij kota. Albo zabunkruj się w domu, naucz psa robienia do kuwety, biegaj z nim dookoła stołu, a sztuczek ucz na środku dywanu. Nie widzę żadnej różnicy między taką wizją, a tym jaka moda obecnie panuje na wychowywanie psów.

Więcej informacji o mnie i moim psie TUTAJ

POZDRAWIAM

NIEKOŃCZĄCA